Κυριακή 27 Μαρτίου 2016

Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2016


Μήνυμα Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου
27 Μαρτίου 2016

Έχουμε ανάγκη το θέατρο;


Αυτό είναι το ερώτημα που τίθεται ενώπιον χιλιάδων επαγγελματιών του θεάτρου και εκατομμυρίων κουρασμένων από αυτό, ανθρώπων.


Γιατί το έχουμε ανάγκη;

Στις μέρες μας, συγκρινόμενη με τις πλατείες των πόλεων και τις γαίες των κρατών, όπου πραγματικές τραγωδίες συμβαίνουν καθημερινά στη ζωή, η σκηνή μοιάζει πια ασήμαντη.

Τι σημαίνει το θέατρο για μας;

Επίχρυσες γκαλερί και μπαλκόνια σε θεατρικές αίθουσες, βελουδένιες πολυθρόνες, βρώμικα παρασκήνια, δουλεμένες φωνές των ηθοποιών – ή αντιθέτως, κάτι διαφορετικό: Μαύρα κουτιά, βαμμένα με λάσπη και αίμα, γεμισμένα με ένα τσούρμο λυσσαλέων γυμνών σωμάτων.

Τι θα μπορούσε να μας πει;

Τα πάντα!

Το θέατρο μπορεί να μας μιλήσει για τα πάντα.


Για το πώς οι θεοί κατοικούν στον ουρανό, πώς οι φυλακισμένοι μαραζώνουν σε υπόγειες σπηλιές και πώς το πάθος μας εξυψώνει και πώς η αγάπη μπορεί να μας καταστρέψει, πως κανείς δεν έχει ανάγκη έναν καλόν άνθρωπο σ’ αυτόν τον κόσμο και πώς βασιλεύει ο δόλος, πώς μερικοί άνθρωποι ζουν σε διαμερίσματα, ενώ τα παιδιά εξασθενούν σε προσφυγικούς καταυλισμούς και πώς όλοι θα πρέπει να επιστρέψουν πίσω στην έρημο και πώς μέρα με τη μέρα αναγκαζόμαστε να αποχωριστούμε τους αγαπημένους μας – το θέατρο μπορεί να μας μιλήσει για όλα.

Το θέατρο υπήρχε και θα συνεχίσει να υπάρχει παντοτινά.


Και τώρα, τα τελευταία πενήντα έως εβδομήντα χρόνια, μας είναι ιδιαίτερα αναγκαίο. Γιατί είναι εμφανές ότι από όλες τις δημόσιες τέχνες μόνο το θέατρο έχει τη δυνατότητα της μετάδοσης – του λόγου, από στόμα σε στόμα, από βλέμμα σε βλέμμα, από χέρι σε χέρι, από σώμα σε σώμα. Το θέατρο δεν χρειάζεται διαμεσολαβητή για να ταξιδέψει ανάμεσα στους ανθρώπους – αποτελεί την πιο διάφανη πλευρά του φωτός, δεν ανήκει ούτε στον νότο, ούτε στον βορρά, στην ανατολή ή τη δύση – ω όχι, είναι η ουσία του ιδίου του φωτός, που λαμπυρίζει από τις τέσσερεις γωνιές του κόσμου, ενός φωτός που ακαριαία αναγνωρίζει κάθε εχθρικό ή φιλικό πρόσωπο.


Και χρειαζόμαστε ένα ποικίλο θέατρο, παντός είδους. Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι από όλες τις μορφές του θεάτρου οι πιο περιζήτητες θα αποδειχθούν οι αρχαϊκές μορφές του. Το τελετουργικό θέατρο δεν πρέπει να τοποθετείται με τεχνητό τρόπο σε αντιδιαστολή με τα «πολιτισμένα έθνη». Ο λαϊκός πολιτισμός αποδυναμώνεται όλο και περισσότερο, καθώς ο ούτω καλούμενος «πολιτισμός της πληροφορίας» σταδιακά αντικαθιστά και εκδιώχνει τις φυσικές οντότητες, καθώς και την ελπίδα μας για μια συνάντηση μαζί τους, κάποτε.

Μα τώρα το βλέπω ξεκάθαρα: το θέατρο άνοιξε. Η είσοδος είναι ελεύθερη για όλους.


Στο διάολο οι ηλεκτρονικές συσκευές και οι υπολογιστές – πηγαίνετε θέατρο! Γεμίστε ολόκληρες σειρές καθισμάτων κοντά και μακριά από τη σκηνή, ακούστε το λόγο και κοιτάξτε τις ζωντανές εικόνες! – είναι θέατρο αυτό μπροστά σας, μην το παραγνωρίζετε και μη χάνετε την ευκαιρία να συμμετέχετε σ’ αυτό – είναι ίσως η πολυτιμότερη ευκαιρία που έχουμε τη δυνατότητα να βιώσουμε από κοινού, μέσα στις μάταιες και βιαστικές ζωές μας.

Χρειαζόμαστε κάθε είδους θέατρο.


Μόνο ένα είδος θεάτρου σίγουρα κανένας δεν έχει ανάγκη – και μιλώ για το θέατρο των πολιτικών παιγνιδιών, ένα θέατρο πολιτικών «ποντικοπαγίδων», ένα θέατρο που παίζουν οι πολιτικοί, ένα μάταιο πολιτικό θέατρο. Αυτό που σίγουρα δεν χρειαζόμαστε είναι το θέατρο της καθημερινής τρομοκρατίας, είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο, αυτό που δεν χρειαζόμαστε είναι το θέατρο πτωμάτων και αίματος στις πλατείες και στους δρόμους, στις πρωτεύουσες ή στις επαρχίες, ένα κάλπικο θέατρο συγκρούσεων μεταξύ θρησκειών και εθνικών ομάδων.

Ανατόλι Βασίλιεφ - Anatoli Vassiliev (Анато́лий Васильев)
Μετάφραση από τα αγγλικά και τα γαλλικά: Αγγέλα Χριστοφίδου


Ανατόλι Βασίλιεφ: ο διεθνούς φήμης ρωσικής καταγωγής σκηνοθέτης, παιδαγωγός και ερευνητής κι ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους του σύγχρονου θεάτρου σπούδασε στην Ακαδημία Δραματικής Τέχνης της Μόσχας (GITIS). Από το 1973 και μετά, συνεργάστηκε ως σκηνοθέτης με το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας, το Θέατρο Στανισλάφσκι, το Θέατρο Ταγκάνκα του Γιούρι Λιουμπίμοφ, το Θέατρο Μπολσόι  κά. Σταδιακά, άρχισε να αναγνωρίζεται διεθνώς, σκηνοθετώντας παραστάσεις στην Κομεντί Φρανσαίζ (1992), το Φεστιβάλ της Αβινιόν (1997), την Kαρτουσερί της Αριάν Μνουσκίν (1998), το Θέατρο Οντεόν (2006), αλλά και στην Ιταλία, τη Γερμανία, την Ουγγαρία, τη Μεγάλη Βρετανία.

Παράλληλα, ασχολήθηκε με την διδασκαλία. Έχει διδάξει στην Ακαδημία Δραματικής Τέχνης της Μόσχας (GITIS), στο Ινστιτούτο Κινηματογράφου της Μόσχας (VGIK), στην Ανώτατη Σχολή Θεάτρου της Λυόν (ENSATT), το Ινστιτούτο Γκροτόφσκι στην Πολωνία. Το 1987 ίδρυσε στη Μόσχα τη δική του Σχολή Δραματικής Τέχνης, που αποτέλεσε εργαστήριο πειραματισμού επάνω στη φωνητική και σωματική εκπαίδευση του ηθοποιού.

Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία και θεωρείται ο σπουδαιότερος Ρώσος σκηνοθέτης της γενιάς του.

Στην Ελλάδα, έχουν παρουσιαστεί σε σκηνοθεσία του οι παραστάσεις: Μήδειας υλικό (συμπαραγωγή ΚΘΒΕ και Σχολής Δραματικής Τέχνης Α. Βασίλιεφ, Βασιλικό Θέατρο 2002), Ομήρου Ιλιάς Ραψωδία Ψ (Σχολή Δραματικής Τέχνης Α. Βασίλιεφ, Δελφοί 2006),  Μήδεια (ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου 2008).

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2016

"Λαϊκό Σανατόριο Ασβεστοχωρίου Ούτε Μια Αναπνοή Χαμένη"

                                                 
Η θεατρική ομάδα Ληνός του νοσοκομείου «Γεώργιος Παπανικολάου»,
με συνεργασίες φίλων παρουσιάζει τον τέταρτο κύκλο των παραστάσεων του έργου της Χαρούλας Αποστολίδου
"Λαϊκό Σανατόριο Ασβεστοχωρίου Ούτε Μια Αναπνοή Χαμένη"
Από 24 έως 27 Μαρτίου 2016, ώρα 20:30
στον χώρο πολιτισμού «Μπενσουσάν Χάν» , Εδέσσης 6 στα άνω Λαδάδικα


ΤΟ ΕΡΓΟ
Το φώς και το σκοτάδι ως συστατικά στοιχεία της φύσης συνυπάρχουν και εναλλάσσονται, όπως η εισπνοή εναλλάσσεται με την εκπνοή. Το φώς και η εισπνοή θεωρούνται ζωοδοτικά στοιχεία. Όχι όμως αυθύπαρκτα. Η συνειδητοποίηση της ύπαρξής τους προϋποθέτει τη σύγκριση και συνύπαρξη τους με το σκοτάδι και την εκπνοή.
Αυτή τη συνύπαρξη θέλει να προσφέρει στους μετέχοντες της παράστασης «Λαϊκό Σανατόριο Ασβεστοχωρίου. Ούτε μια αναπνοή χαμένη» η θεατρική ομάδα «Ληνός» του νοσοκομείου Γεώργιος Παπανικολάου, μέσα από το κείμενο της Χαρούλας Αποστολίδου.
Η ιδέα για την παράσταση και το θέμα της έγινε γρήγορα ανάγκη για τα μέλη της ομάδας. Οι ιστορίες που θα διαχειριστούν την εναλλαγή φωτός και σκότους ανακαλύφθηκαν κάτω από την αχλή του χρόνου από τα μέλη της ομάδας, προσφέρθηκαν ως αργιλώδης πρώτη ύλη στη συγγραφέα κι εκείνη έπλασε το λόγο χρησιμοποιώντας για υλικά φως, σκοτάδι και αναπνοές.
Στην παράσταση εμπεριέχονται με σεβασμό αιχμηρές ιστορικές στιγμές της περιοχής, εμπλεκόμενες με προσωπικές ιστορίες ανθρώπων, με άξονα τις αιτίες, τη δημιουργία και την ύπαρξη του Λαϊκού Σανατορίου Ασβεστοχωρίου.
Η ομάδα στους προηγούμενους τρείς κύκλους των παραστάσεων επέλεξε την ερειπωμένη 2η πτέρυγα του πέτρινου κτηρίου του πρώην Σανατορίου για τη φιλοξενία του δράματος, αισθανόμενη ότι εκεί μπορούν να ακουστούν πιο ηχηρά οι σιωπηλές κραυγές των συνανθρώπων μας, που βίωσαν και θα βιώσουν το σκοτάδι του κοινωνικού αποκλεισμού και του στιγματισμού.
Για τον τέταρτο κύκλο επιλέχθηκε το Χάνι του Μπενσουσάν ως ένας χώρος υποδοχής και προσωρινής διαμονής, που η ομάδα πιστεύει ότι συμβολίζει την εφήμερη και φθαρτή ταυτότητα που αναζητούν οι χαρακτήρες του έργου, στην πορεία τους προς την προσωπική και κοινωνική αποκατάσταση του αποκλεισμού τους. Στον κύκλο αυτό ειδικά, έγιναν τροποποιήσεις στην δομή και τη ροή του έργου, με σκοπό την ενσωμάτωση νέων μηνυμάτων και συναισθημάτων.
Μέσα από την προσπάθεια της η ομάδα Ληνός θέλει να προσφέρει στους μετέχοντες της παράστασης και το φως και το σκοτάδι.
Για να μη πάει «ούτε μια αναπνοή χαμένη…»


Η ΟΜΑΔΑ ΛΗΝΟΣ
Η θεατρική ομάδα του νοσοκομείου Γεώργιος Παπανικολάου δημιουργήθηκε το 1991 και έδωσε την πρώτη της παράσταση με το έργο του Μ. Κορρέ «Το διπλανό κρεβάτι». Την ομάδα αποτελούν εργαζόμενοι κάθε εργασιακής ιδιότητας του νοσοκομείου. Η ομάδα δημιουργήθηκε με σκοπό να καταργήσει τεχνητούς διαχωρισμούς ανάμεσα στους εργαζόμενους του νοσοκομείου και να αποτελέσει τόπο συνάντησης για ανθρώπους και αφορμή ώσμωσης χαρακτήρων και εμπειριών.
Στόχος το ανέβασμα ποιοτικών θεατρικών παραστάσεων όχι μόνο στη πόλη μας, αλλά κυρίως μακριά από αυτήν, σε ανθρώπους που δεν θα είχαν αλλιώς την ευκαιρία να γνωρίσουν το θέατρο στον τόπο τους.
Κοινό σημείο αναφοράς η διάθεση υπέρβασης της φθοροποιού καθημερινότητάς μας σ΄ ένα χώρο φύσει αναλωτικό, όπως το νοσοκομείο. Αποφασίσαμε να δώσουμε το όνομα ΛΗΝΟΣ στην ομάδα, γιατί όπως ο χυμός διαφορετικών σταφυλιών δίνει στη διαδρομή από το πατητήρι ως το ποτήρι το κρασί, έτσι και τα μέλη της ομάδας καταθέτουν τη δική τους επίγευση στο τελικό αποτέλεσμα θεατρικής διαδρομής.


ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Σκηνοθεσία: Βούλα Γεωργιάδου
Βοηθοί σκηνοθέτη: Έφη Καλαϊτζίδου, Λουκάς Δαγδηλέλης
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση - Τσέλο: Χρήστος Συκιώτης
Σκηνικές και εικαστικές παρεμβάσεις: Σοφία Σκουλίδη

Στην παράσταση εμφανίζονται κατά σειρά: Λουκάς Δαγδηλέλης, Βαγγέλης Μίχος, Σταύρος Μπαρτζόκας, Κατερίνα Φωτιάδου, Γεράσιμος Μπαμίχας.
Η είσοδος είναι δωρεάν με ελεύθερη και προαιρετική οικονομική συνεισφορά.
Λόγω ιδιαιτερότητας της δομής της παράστασης και του χώρου, θα τηρηθεί αυστηρά περιορισμένος αριθμός θεατών έως 30 άτομα.
Παρακαλούμε να γίνεται οπωσδήποτε τηλεφωνική κράτηση θέσεων.
Τηλέφωνο κρατήσεων: 6979925763

Παραστάσεις
Πέμπτη 24/03/2016, ώρα 20:30
Παρασκευή 25/03/2016, ώρα 20:30
Σάββατο 26/03/2016, ώρα 20:30
Κυριακή 27/03/2016, ώρα 20:30

Πάμε μια βόλτα σε ένα οποιοδήποτε σέρβικο χωριό

    Οι δαμασκηνιές παντού πολυφορτωμένες και ήδη μαζεμένες .  Η πιο συχνή χρήση των καρπών της : η slivovica , το εθνικό ποτό της Σερβίας . ...