Όχι άλλα μπλα μπλα, παιχνίδι μόνο και χαρά.....

Και επειδή μπουχτίσαμε να μιλάμε και τις περισσότερες φορές να είμαστε οι μόνοι που ακούμε τη φωνή μας, προσωπικά και νομίζω πολλοί σαν κι εμένα, προτιμώ το παιχνίδι.

Επίσημα το λέμε βιωματικό... εργαστήρι.

Ανεπίσημα η χαρά του παιδιού !!! Στην προκειμένη περίπτωση του καθηγητή, που και βέβαια κρύβει μέσα του ένα παιδί. Πολλές φορές όμως το έχει τόσο καλά κρυμμένο -θαμμένο που τρομάζει και ο ίδιος όταν και αν ξεπροβάλλει.

Κι όμως, είναι ο τέλειος τρόπος μάθησης . Συμμετοχή με χαρά, καλή ενέργεια και πάνω απ όλα απίστευτη φαντασία. Κι όταν αυτό έτσι λειτουργεί ανάμεσα μας , για φαντάσου πως μπορεί να γράψει στους δεκαπεντάχρονους μαθητές μας !!!

Και ψάχνουμε και προβληματιζόμαστε τι πρέπει να κάνουμε για να κερδίσουμε την προσοχή και το ενδιαφέρον των παιδιών.....

Τελείωσε κι αυτό το σεμινάριο αφήνοντας τους συμμετέχοντες να βάλουν σε τάξη αυτά που αποκόμισαν και να προσμένουν το επόμενο με την ευχή να είναι μεγαλύτερης διάρκειας.Γιατί πράγματι ο εκπαιδευτικός διψά για ανανέωση, για ξεκούνημα, για φρεσκάρισμα.