...και λίγο απο Θάσο πλευρά...

Στο Αρχαίο θέατρο , για να μη λέει ο δάσκαλος ότι δεν έκανα πρόβα τα λόγια του ρόλου μου...

Και στο ορεινό χωριό του Θεολόγου με τα πετρόκτιστα σπίτια και τις πανέμορφες εκκλησιές.


Στην ωραιότατη παραλία της Θυμωνιάς.


Η κόρη και η κρήνη, στην προκυμαία στα Λιμενάρια.

Στο δρόμο για τους καταρράκτες, όχι βέβαια του Iguasú, εκεί που βρέθηκα ένα χρόνο πριν , αλλά στα 4,5 km κατηφόρας από τον οικισμό του Κάστρου.

Και ως γνήσια κόρη της μάνας της , άριστα εκπαιδευμένη στη συλλογή μοσχομυριστής ριγανούλας που θα συνοδεύσει τα φετινά φαγάκια μας!!!




Και ιδού ο ένας καταρράκτης , αλλά με ελάχιστο νερό .Παρ όλα αυτά βούτηξα και επιτέλους δροσίστηκα.

Στον Προφήτη Ηλία , εκεί ψηλά στον οικισμό του Κάστρου, τον αρχαιότερο οικισμό του νησιού κτισμένο σε υψόμετρο 800 μέτρων.


Μην ενοχλείτε παρακαλώ, τώρα καλοπίζομαι.
Έτοιμη για απογείωση.


Τέτοια βιτρίνα στα Λιμενάρια σε προδιαθέτει για ωραίο φαγάκι.

Στον καφενέ της κεντρικής πλατείας στην Ποταμιά. Έχει ωραιότατο καρυδάκι γλυκό και παγωμένο νερό από την κρήνη .Στο δρόμο για το Υψαριό , ωραιότατη ορεινή διαδρομή με πολύ δροσιά, σκιά ,τρεχούμενα νερά και βέβαια μυρωδικότατη ρίγανη!

Από το μουσείο του γλύπτη Πολύγνωτου Βαγή στην Ποταμιά.


Τόσο δα μικροσκοπικό παραθύρι στα σοκάκια της Ποταμιάς.
Κάνοντας πολύ πρωινή βόλτα στην ακροθαλασσιά των Κοινύρων.

παρατηρώντας τα αγαπημένα μου κρίταμα,
τους κορμούς αιωνόβιων λιόδενδρων,
τα αεικίνητα μυρμήγκια.
Περιδιαβαίνοντας τη μικρή χερσόνησο των Αλυκών , που κρύβει ιστορία αιώνων. Το όνομά της το πήρε από το άλς - αλός (θάλασσα), ενώ κατ' άλλους από το Αλκή(σωματική δύναμη, ρώμη, ευρωστία).
Στην άκρη της βραχονησίδας, υπάρχουν ακόμα τα αρχαία λατομεία τα οποία χρησιμοποιούνταν εντατικά στα χρόνια της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας . Εκεί κόβανε το μάρμαρο και το φόρτωναν στα πλοία από τον 6ο αιώνα π.Χ. μέχρι τον 6ο αιώνα μ.Χ. Σήμερα τεράστιοι όγκοι μαρμάρων είναι ακόμη ορατοί στο βυθό της θάλασσας.



Και το ταξίδι ξεκινά από την Κεραμωτή.