Βαλκανικός Βοτανικός Κήπος Κρουσσίων .Ο κήπος των αισθήσεων

Άλλη μια εξόρμηση στα ορεινά και πανέμορφα τοπία της γειτονιάς μας.

Οροσειρά Κρούσσια, το φυσικό όριο των νομών Κιλκίς και Σερρών και μάνα γη του χρυσοφόρου Γαλλικού ποταμού.

Ο βοτανικός κήπος Κρουσίων βρίσκεται στην Ποντοκερασιά του Νομού Κιλκίς και καταλαμβάνει έκταση 310 στρεμμάτων. Δημιουργήθηκε σε ένα ήδη υπάρχον οικοσύστημα δρυός με ιδιαίτερα πλούσια βλάστηση, το οποίο προστατεύεται και αναδεικνύεται. Ο κήπος φιλοξενεί αυτοφυή είδη από όλες τις Βαλκανικές χώρες, συμβάλλοντας έτσι και στη διατήρηση της φυσικής κληρονομιάς των γειτονικών χωρών.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι στα Βαλκάνια υπάρχουν περίπου 5.700 φυτικά είδη, από τα οποία το 13% θεωρούνται ενδημικά της περιοχής, ενώ 263 είδη θεωρούνται σπάνια και απειλούμενα προς εξαφάνιση.

Ακολουθώντας το "μονοπάτι της περιπέτειας" περιδιάβηκα ένα μικρό κομμάτι αυτού του υπέροχου κήπου και με τη βοήθεια της σήμανσης με ταμπελίτσες

αναγνώρισα πάρα πολλά απο τα αρωματικά και όχι μόνο φυτά της χλωρίδας μας. Διανύουμε την πλουσιότερη σε ανθοφορία εποχή του χρόνου και πραγματικά ένιωσα σα να περιπατώ σε επίγειο παράδεισο.

Εικαστική άποψη στον ξενώνα "Κρούσσια" , με τον πανέμορφο περιβάλλοντα χώρο .

Στη συνέχεια περιήγηση για πολλοστή φορά της Κερκίνης , που κάθε φορά μου αποκαλύπτεται με νέα προοπτική.

Και ένα πλατάνι, 750 ετών(;!!!) , που μας χάρισε απλόχερα τη σκιά του.

Απο τη μονή του Τιμίου Προδρόμου.

Μικρές, μα ακριβές αποδράσεις

Ήρθε πια ο καιρός για παραθαλάσσιες μα και υποβρύχιες διαδρομές .

Το όχημα παντός καιρού, ετοιμοπόλεμο με τα απαραίτητα, ανάλογα με τον προορισμό.

Είναι να μη μου "μυρίσει" εξοχή, έφυγα και αποσυνδέθηκα απο τα της πόλης. Και δεν είναι ανάγκη να φύγεις πολύ μακριά. Να , εδώ δίπλα.

Και επιστρέφοντας γεμάτη εικόνες και ήχους και σιωπές και μύριες όσες μυρωδιές , έχω την αίσθηση οτι πάλι εκδρομή ήμουν.

Καλή αρχή στις βουτιές και τις υποβρύχιες διαδρομές

Σπάνια μπορώ να αντισταθώ στο κάλεσμα της.

Έντονη η ανάγκη να πάω κοντά της, να την αντικρύσω, να την οσφρυστώ ,να την αγγίξω και να τολμήσω να χαθώ στην απέραντη αγκαλιά της.

Η μεγάλη μου αγάπη! Τα τελευταία χρόνια της έκανα απιστίες με την καινούρια αγάπη, το βουνό . Θες η έντονη ζέστη, η τρύπα του όζοντος, οι αντοχές μου, ομολογώ χωρίς να ντρέπομαι, γιατί άλλωστε, ότι οι καλοκαιρινές συνθήκες με κουράζουν πολύ.

Γι αυτό λοιπόν φέτος λέω να πάρω τα βουνά μεσ το κατακαλόκαιρο, μπας και δροσιστώ.

Μέχρι τότε όμως θα ρίξω τις βουτιές μου και τις απλωτές μου.

Ανοικτή πρόβα

Το κάλεσμα φίλου με οδήγησε στα σκαλοπάτια του θεάτρου Τέχνης "Ακτίς Αελίου".

Στα πλαίσια της ανοικτής πρόβας του Β΄ έτους σπουδών παρακολουθήσαμε αποσπάσματα τεσσάρων θεατρικών έργων.

• "Καλόπιστοι θεατρίνοι" , του Μαριβώ

• " Όταν οι γυναίκες το γλεντούν' ή άλλως πως "Οι γυναίκες διασκεδάζουν", του Γκολντόνι

• "Το νησί των Σκλάβων" , του Μαριβώ

• και "Κατά φαντασίαν ασθενής" , του Μολιέρου.

  
  

  Πολύ καλή η απόδοση των "μαθητών", εμείς δε σαν κοινό πολυπληθές και συμμετοχικό , ευχαριστηθήκαμε την προσπάθεια της δωδεκαμελούς ομάδας, που ποίησεν ήθος .

  .

ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ

Αγώνας δρόμου να προλάβω να δω και να χαρώ καλό θέατρο.

Δεν μπορώ να πω, φέτος είδα πολλά και καλά.

Ένα από αυτά που με καθήλωσαν χθες βράδυ "Ο Πατέρας" του Αύγουστου Σρίντμπεργκ , με το οποίο ξεκίνησαν οι θεατρικές συναντήσεις του Δημοτικού Θεάτρου Καλαμαριάς.

Ένας καθρέφτης των ανθρώπινων σχέσεων,της ανθρώπινης ψυχής. Του εγώ,του εσύ. Του αρσενικού και του θηλυκού. Της πάλης, της αγάπης, της ζωής, της αλήθειας, της παράνοιας.

Η διαχρονική ανθρώπινη άβυσσος .

«Ο Πατέρας» είναι ένα έργο που γεννήθηκε από τις πραγματικές ανησυχίες που βασάνιζαν τον Στρίντμπεργκ την εποχή που το έγραφε (1887). Τόσο η πατρότητα, όσο και το μεγάλο, αιώνιο, χάσμα ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα, αλλά κυρίως η πολύ χαλασμένη σχέση που είχε με την γυναίκα του εκείνη την περίοδο, στάθηκαν η αφορμή για να το γράψει. Και ο Θανάσης Παπαγεωργίου το σκηνοθέτησε για το θέατρο Στοά , όπου παίζεται για δεύτερη χρονιά και πρωταγωνιστεί στο ρόλο του πατέρα που δεν ζητούσε παρά μόνο να υπάρχει.

Να έχει μια θέση στη ζωή. Η ύπαρξη του παιδιού του ήταν μια απόδειξη της ύπαρξής του. Δεν ζητούσε το παιδί να του ανήκει, όπως η μητέρα . Ζητούσε μόνο να είναι ένα κομμάτι του που θα αναπνέει και θα εξελίσσεται έξω από αυτόν. «Για μένα που δεν πιστεύω σε άλλη ζωή, το παιδί μου ήταν ένα σημάδι αθανασίας, μια τρυφερή ενσάρκωση της αιώνιας ζωής».

Η Λήδα Πρωτοψάλτη, εξαιρετική στο ρόλο της μάνας, της γυναίκας που θέλει την απόλυτη κυριαρχία στα πάντα. Που διψά για δύναμη και εξουσία. Μια γυναίκα που θέλει να εξολοθρεύσει τον άντρα, να τον καταπιεί.

Κείμενο δυνατό, ερμηνείες εξαιρετικές, αίθουσα κατάμεστη, αίσθηση απόλυτης ικανοποίησης.

Σοφία Βέμπο-Πολεμικό Μουσείο Θεσσαλονίκης

Κυριακάτικη εξόρμηση εντός πόλης αυτή τη φορά.

Προ ημερών δέχτηκα πρόσκληση από την Κατερίνα Πετρίδου, φωτογράφο, συλλέκτρια, δημιουργό και υπεύθυνη της έκθεσης " Σοφία Βέμπο - Τραγούδαγε την Ελλάδα κι όλη η Ελλάδα τραγουδούσε μαζί της" για επιτόπια ξενάγηση στο Πολεμικό Μουσείο. Ένιωσα πραγματικά ντροπή, γιατί δεν γνώριζα την ύπαρξη αυτού του μουσείου της πόλης , αλλά με παρηγόρησε η ίδια , λέγοντας μου ότι δυστυχώς δεν είμαι η μόνη που το αγνοεί.

Καταπληκτικό κτίριο του 1900, επιτέλους αξιοποιημένο και προσβάσιμο στον κόσμο.Βρίσκεται στο πίσω μέρος του Γ΄Σώματος Στρατού και έχει ωραιότατο περιβάλλοντα χώρο.

Η παραπάνω έκθεση παρουσιάζει στο κοινό σπάνια χειρόγραφα, γράμματα, ανέκδοτες φωτογραφίες , παρτιτούρες, πλάκες γραμμοφώνου, προγράμματα θεάτρου , λευκώματα και προσωπικά αντικείμενα της Βέμπο, από τη συλλογή της Κατερίνας Πετρίδου, προσωπικής φίλης της "Τραγουδίστριας της Νίκης".

Ευχαριστήθηκα πολύ την ξενάγηση , γιατί είδα και έμαθα πολλά για τη ζωή και την πολυποίκιλη δράση της γυναίκας θρύλου. Αξίζει τον κόπο να γνωρίσετε κι εσείς το καινούριο(για μένα τουλάχιστον) αυτό μουσείο και να πάρετε μια γεύση ιστορίας.

Η μαγεία των Τζουμέρκων

Τζουμέρκα ή Αθαμανικά όρη.

Τα λόγια περισσεύουν, οι αισθήσεις ζωντανεύουν,

η ψυχή υποκλίνεται με δέος σ αυτή την απίστευτη ομορφιά !

Θα μπορούσα να γράψω πολλά για την περιοχή που με καλοδέχτηκε αυτές τις μέρες, αλλά προτιμώ να δώσω το λόγο στις εικόνες και να σας καλωσορίσω στα μονοπάτια που διάβηκα.

Δίνω απλά το στίγμα της διαδρομής :

Καταρράκτης ή Σχωρέτσαινα

Συρράκο, ένα απο τα ιστορικά και πανέμορφα αρχοντοχώρια της Ηπείρου και πατρίδα του ποιητή Κ. Κρυστάλλη

Φαράγγι του Χρούσια - παραπόταμου του Άραχθου

Το διάβηκα και το καταχάρηκα!!!!!

Φιδοσέρνεται ορμητικά ανάμεσα στο Συρράκο και τους Καλλαρύτες

Πράμαντα

Γεφύρι της Πλάκας

Σας προτρέπω να κοπιάσετε κι εσείς σε τούτο τον τόπο , τον περήφανο και τόσο επιβλητικό.