Αγώνας δρόμου να προλάβω να δω και να χαρώ καλό θέατρο.
Δεν μπορώ να πω, φέτος είδα πολλά και καλά.
Ένα από αυτά που με καθήλωσαν χθες βράδυ "Ο Πατέρας" του Αύγουστου Σρίντμπεργκ , με το οποίο ξεκίνησαν οι θεατρικές συναντήσεις του Δημοτικού Θεάτρου Καλαμαριάς.
Ένας καθρέφτης των ανθρώπινων σχέσεων,της ανθρώπινης ψυχής. Του εγώ,του εσύ. Του αρσενικού και του θηλυκού. Της πάλης, της αγάπης, της ζωής, της αλήθειας, της παράνοιας.
Η διαχρονική ανθρώπινη άβυσσος .
«Ο Πατέρας» είναι ένα έργο που γεννήθηκε από τις πραγματικές ανησυχίες που βασάνιζαν τον Στρίντμπεργκ την εποχή που το έγραφε (1887). Τόσο η πατρότητα, όσο και το μεγάλο, αιώνιο, χάσμα ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα, αλλά κυρίως η πολύ χαλασμένη σχέση που είχε με την γυναίκα του εκείνη την περίοδο, στάθηκαν η αφορμή για να το γράψει. Και ο Θανάσης Παπαγεωργίου το σκηνοθέτησε για το θέατρο Στοά , όπου παίζεται για δεύτερη χρονιά και πρωταγωνιστεί στο ρόλο του πατέρα που δεν ζητούσε παρά μόνο να υπάρχει.
Να έχει μια θέση στη ζωή. Η ύπαρξη του παιδιού του ήταν μια απόδειξη της ύπαρξής του. Δεν ζητούσε το παιδί να του ανήκει, όπως η μητέρα . Ζητούσε μόνο να είναι ένα κομμάτι του που θα αναπνέει και θα εξελίσσεται έξω από αυτόν. «Για μένα που δεν πιστεύω σε άλλη ζωή, το παιδί μου ήταν ένα σημάδι αθανασίας, μια τρυφερή ενσάρκωση της αιώνιας ζωής».
Η Λήδα Πρωτοψάλτη, εξαιρετική στο ρόλο της μάνας, της γυναίκας που θέλει την απόλυτη κυριαρχία στα πάντα. Που διψά για δύναμη και εξουσία. Μια γυναίκα που θέλει να εξολοθρεύσει τον άντρα, να τον καταπιεί.
Κείμενο δυνατό, ερμηνείες εξαιρετικές, αίθουσα κατάμεστη, αίσθηση απόλυτης ικανοποίησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου