Πόρτες και παράθυρα

Σε αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ

μέρες βαριές, επάνω κάτω τριγυρνώ

για νάβρω τα παράθυρα.

-όταν ανοίξει ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.

Έγραψε ο.Κ. Καβάφης στο ποιήμα του "Τα παράθυρα", πράγμα που ένιωθα εδώ και χρόνια για τις πόρτες και μάλιστα τις εξώθυρες.Και με την αναλογική μου μηχανή άρχισα να τις αποτυπώνω . Τώρα πιά με την ψηφιακή τις ψάχνω μετά μανίας.Και βλέποντας τις στην οθόνη του υπολογιστή χτυπώ απαλά ,τις δρασκελώ και χάνομαι στα σπλάχνα τους που μου αποκαλύπτουν μυστικά και ιστορίες όσων πέρασαν , έζησαν, έφυγαν...

Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.
Μπορεί απ' έξω εκεί να στέκει
ένα δέντρο, ένα δάσος,
ένας κήπος,
ή μια πόλη μαγική.
Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.
Μπορεί να είναι το σκυλί που ψαχουλεύει.
Μπορεί να δεις κάποια μορφή,
ή ένα μάτι,
ή την εικόνα
μιας εικόνας.
Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.
Αν είναι η καταχνιά
θα καθαρίζει.
Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.
Κι αν είναι μόνο η σκοτεινιά
που θορυβεί
κι αν είναι μόνο
κούφιος άνεμος
κι αν
τίποτα
δεν είναι
έξω εκεί,
πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.
Τουλάχιστο
θα γίνει
κάποιο
ρεύμα.
Ποίημα του Τσέχου αναισθησιολόγου Miroslav Holub «Η ΠΟΡΤΑ», μεταφρασμένο από το Σπύρο Τσακνιά.

Οι Πόρτες
Οι πόρτες κλείνοντας ξαφνικά ένα βράδυ
Μπορεί να μας χωρίσουν παντοτινά
Απ’ τους δικούς μας ν’ ακούγονται μόνον οι φωνές
Άδειες και μακρινές και τα κλειδιά
Να μη χωράνε πια στις κλειδαριές
Κι έτσι θα μένουν οι βασιλιάδες
Ακίνητοι και σκοτεινοί στα διπλανά δωμάτια
Με σπασμένα σπαθιά καθισμένοι
Οι θρόνοι τους γυμνοί τ’ άλογα στα παχνιά δεμένα
Θα ονειρεύονται φεγγάρια και σπαθιά.
Τέτοιες στιγμές μη με ρωτάς για τις φωνές
Που ακούγονται συχνά τα βράδια, μακρινές
Δε θέλω να τις ακούσω , αυτά που λένε
Τρέμει μην αναγνωρίσω τα μυστικά μηνύματα των φίλων
μου
Που νικημένοι σκορπισμένοι στην πεδιάδα
Κρυμμένοι στις πολιτείες αντικρίζουν το χαμό.
Μη με ρωτάς δεν ξέρω να μιλήσω
Οι γειτονιές είναι μικρές ,οι γυναίκες φαρμακερές
Η πολιτεία γεμάτη νεκρούς. Αφήστε με να ζήσω.

Νοέμβριος 1944 , Νάνου Βαλαωρίτη